Deze keer een verhaal in dicht vorm, over twee oude mensen, wat mij diep aangegrepen heeft, uiteraard is de naam fictief….maar het verhaal wel
degelijk de akelige werkelijkheid hier in Nederland….Jammer genoeg komt dit veel te vaak voor!!
Samen Oud en toch Gescheiden
De oude man,
al heel lang met zijn Cobie getrouwd
nog altijd dat hij heel veel van haar houd,
nu loopt hij eenzaam door de straten
verdrietig in zichzelf te praten.
Zijn Cobie,
was de laatste tijd de oude niet meer
vergat alles, telkens weer,
kon niet meer voor zichzelf zorgen
dus hielp hij haar, elke morgen.
De huisarts,
bracht hun regelmatig een bezoek
ging zitten praten met hun in de zithoek,
tot hij op een keer zei, zo gaat dat niet
ze moet de verzorging in subiet.
In het verzorgingshuis,
zijn beide gaan kijken
of het hun wat zou lijken,
want verhuizen dat is nogal wat
hoe moet dat dan met de kat.
De directrice,
daarmee hadden zij een gesprek
deze zei, de kamers zijn mooi en in trek,
het is dringend, we nemen uw vrouw gelijk mee
en sorry, we hebben geen kamers voor twee.
De oude man,
schrok hevig en Cobie begon te snikken
hij riep, ho, ho dat hoeven wij toch niet te pikken,
ik hou echt, echt heel veel van haar
we kunnen echt niet buiten elkaar.
Maar meneer,
zegt die directrice, zo erg is dat toch niet
zij blijft dichtbij en… in uw gebied,
u mag haar elke dag bezoeken
sorry het is beleid, zo staat het in de boeken.
Verslagen,
kijkt de oude man haar aan
wenst haar in stilte naar de maan,
wetend dat hij geen keus meer zal krijgen
doet hij in stil, het zwijgen.
Zijn Cobie,
helemaal alleen in dat tehuis
hij verdrietig en eenzaam thuis
hij gaat nu elke dag lopend naar zijn lief
want de bus, die heeft een te hoog tarief.
Samen,
zitten ze dan een paar uurtjes hand in hand
beiden door wanhoop en verdriet overmand,
en beide in diepe geestelijk pijn
Met één wens, weer bij elkaar te kunnen zijn.
De oude man,
troost haar en strijkt door haar grijze haren
zegt, kom mijn lief ook dit zullen we samen klaren
ik hou heel, heel veel van jou
ook nu je hier zit, blijf je mijn allerliefste vrouw.
Dat nemen ze ons nooit af,
elke middag zal ik bij je zijn
dan maken we het samen een paar uurtjes fijn,
ja mijn lief, zo kom ik alle dagen weer
tot we samen gaan naar onze lieve Heer.
Dit is geen fixie,
of een verzonnen verhaal
Nee, helaas werkelijkheid …en een grof schandaal,
vele oude mensen, komen dit tegen
en dan is ouder worden ineens geen zegen.
Bezuinigen,
menigeen zal toch zeker beamen
dat de regering zich hier over, zou moet schamen,
een heel leven samen, zou toch moeten kunnen
dat is toch het minste wat we onze ouderen moeten gunnen.
Persoonlijk,
lever ik daar graag wat voor in
want uit elkaar halen, vind ik absoluut waanzin,
Ik heb dit gedicht dan ook gemaakt
omdat dit verhaal mij heel diep heeft geraakt.
Hopend,
dat vele mensen het zullen lezen
er wat veranderd en onze ouderen, dit niet meer hoeven vrezen,
ze een fijne oude dag samen kunnen beleven
samen, met heel veel liefde omgeven.
©Gre Hulspas
Follow
