Asociale Actie van Gemeente Vlaardingen!
Allereerst wil ik zeggen, dat mijn man bijna drie jaar zit zonder werk en ik dit toch te gek vind voor woorden!
Stel je voor, de gemeente Vlaardingen beslist dat mensen die sociale dienst trekken als sinterklaascadeautje hun rijbewijs mogen halen.
Het kan toch gewoon niet gekker, een mens die het minimum heeft, een rijbewijs laten halen en wat dan daarna geven ze er dan ook een auto bij cadeau, het onderhoud, een ANWB pas en maandelijks benzine??
Want deze mensen kunnen dat evengoed niet bekostigen….en dat allemaal in deze tijd echt idioot uitgedacht.
De mens (werkt bij de groenvoorziening) die dit aan het licht heeft gebracht, tja die werd op het matje geroepen bij Gemeente Vlaardingen, en per omgaande gezegd dat hij niet langer welkom was…….een echte rotschande naar mijn mening , daar hij tenslotte alleen de waarheid had vertelt.
Een dag later meldde hij zich bij zijn eigen werkgever.
Deze bleek geen andere klus voor hem te hebben en dus volgde noodgedwongen ontslag zoals ze daar beweerde.
Tja natuurlijk wie gelooft dit nu nog……naar mijn mening heeft de gemeente Vlaardingen gewoon een onderonsje gehad met die werkgever om deze man af te straffen voor wat hij aan het licht heeft gebracht!!!
Even een belletje en het lot van deze man was bezegeld, dat is wat ik geloof, zo gaat besturend Vlaardingen en een baas om met een hardwerkende man die de waarheid aan het licht brengt…..ze moeten zich echt rot schamen!!!
ik vind dat de waarheid altijd gezegd mag worden en dat deze man verdient om per direct zijn werk terug te krijgen.
mijn bron voor dit stukje:
http://www.vlaardingen24.nl/nieuws/9271/klokkenluider-rijlessen-ontslagen
Dit gedicht heb ik speciaal geschreven om jonge kinderen die in een echtscheiding (vechtscheiding) verzeild zijn geraakt…een keer een stem te geven.
Uit ervaring weet ik hoe vreselijk heftig dit een jong kind raakt en hoe doormidden gehakt zij zich voelen, want zij houden toch immers van beide ouders.
© Gre Hulspas
In deze tijd zo vlak voor December kijk ik om mij heen en denk dat de wereld steeds grimmiger wordt,
en vele steeds meer alleen met zichzelf bezig zijn, met wat meer liefde voor elkaar zou
de wereld een stuk mooier zijn vandaar dit gedichtje.
©Gre Hulspas
Een week of wat geleden ging ik winkelen met mijn man, schoondochters en onze jongste kleinzoon.
Na een uurtje of wat wilde de meiden nog graag wat verder inkopen doen en toen zijn wij met de kleine jongen op het plein gaan zitten, want hij was het echt heel erg zat.
daar kon hij lekker even buiten lopen en een beetje spelen.
Daar werd ik aangesproken door een heel aardig meisje van de CliniClowns, die met mij een praatje maakte en vroeg of ik de organisatie kon en of ik lid wilde worden.
Het praatje ging dan ja u bent oma en u heeft vast ook weleens een kleinkind in het ziekenhuis gehad enz…enz…
En ik bewust van wat de CliniClowns doen en hoe fijn dit is voor zieke kinderen ben lid geworden.
En nu vandaag krijg ik een lijst in beeld van salarissen van directeuren van goede doelen echt SCHOFTERIG wat die verdienen over de rug van hun goede doel…..ook de CliniClown directeur staat erbij!!!
ik wis al wel dat de zakkenvullerij in Nederland echt vreselijk is, want ja onze regering en ambtenaren die een VOORBEELDFUNCTIE hebben zijn daar heel goed in zoals u op de onderstaande link kunt lezen.
Normaal als je zonder werk komt te zitten gaat iedere Nederlander die gewerkt heeft de WW in….althans behalve onze regering en ambtenaren die worden zelfs rijkelijk beloont als ze Zelf beslissen OM op te stappen!
http://www.nujij.nl/?tags=wachtgeld#axzz2BrvqVVDg
Hier onder zet ik de lijst van een aantal directeuren die zich verrijken op een wel HEEL SCHOFTERIGE WIJZE.
Wordt het niet echt hoog tijd dat de regering die aasgieren nu eens aanpakt en ja laten ze zichzelf en de ambtenaren ook maar een goed onder de loep nemen, daarna kunnen we weer praten over ons steentje bijdragen en de broekriem aanhalen!!
Vandaag zeven November, een extra moeilijke emotionele dag voor mij want het is de verjaardag van mijn Vader.
Na zijn begrafenis ben ik nog geen enkele keer naar zijn graf geweest, ik kon de moed er voor niet vinden….zo veel verdriet en zoveel verwarring en verbijstering.
Zijn overlijden en de manier waarop, heeft mij letterlijk onderste boven gekiept en ik bleef totaal verslagen achter.
Maar nu heb ik vandaag de eerste stap gezet, moeilijk maar ik heb het toch gedaan, ik ben een bloemetje op zijn graf wezen zetten, heel emotioneel en vele tranen, maar ik denk toch dat het goed was dat ik het gedaan heb.
Ik heb nog vele stapjes te gaan in mijn verwerking, maar de eerste is gezet.
Antwoord zal ik nooit meer krijgen, daar moet ik vrede mee zien te krijgen…..ik mis hem zo heel erg.
Hier onder het gedicht wat ik onlangs voor hem gemaakt heb.
Het is Herfst in mijn leven,
Na lange tijd, zit ik
weer schrijvend weg te dromen
buiten, door de harde wind
heftig geteisterde bomen.
Hard heen en weer geschud
de zon is er even niet
net als bij mij van binnen
heen en weer gesmeten,
tussen boosheid en verdriet.
Het is herfst in mijn leven
waarom….waarom,
geen antwoord, wordt er meer gegeven
je besluit stond vast
ik kan nooit meer met je praten
voel mij boos, verdrietig en vreselijk verlaten.
Geen briefje
aanvaarden….accepteren
ik kan het nog even niet
en verzuip soms in mijn verdriet
Dan het ellendige stemmetje
heel diep in mijn hart
het is gebeurd…zijn besluit Gre
alles verzet zich in mij, en roept heel hard Nee!
Veel mooie herinneringen, zo veel liefde
Het voelt, als in de steek gelaten
of ik uren loop, door lege straten
ik huil en schreeuw soms voluit
hoe kan ik verder, na jou besluit.
Ja, ik weet met mijn verstand
dat ik mijn leven zonder jou verder moet leven
maar had je zo vreselijk graag zo veel nog willen geven
die kans krijg ik nu niet meer
alles komt bij mij daardoor in verweer.
vele malen vraag ik mij af
waarom, waarom verdien ik deze vreselijke straf
ik heb mijn uiterste best gedaan jou bij te staan
het was niet genoeg…jij besloot toch te gaan
iets in jou heeft het op gegeven
jij maakte een eind aan jou leven.
En ik…ik weet mij geen raad
kan nog even niet verder met mijn leven
en schrijf het nu op, door wanhoop gedreven
niet wetend wat met mijn gevoelens te doen
doe ik wat ik wat mijn hart mij zegt
en geef je in gedachte een dikke zoen.
Hopend nu het zo stormt in mijn leven
dat ik jou genoeg liefde heb gegeven
ik heb echt alles gedaan wat ik maar kon
lieve storm ga nu alstublieft liggen in mijn hart
laat mij vrede krijgen met jou besluit
na lange tijd zeg ik dat nu hardop en luid.
Diep van binnen in mij
Ik wil zo vreselijk graag weer vrede
Jij boven en ik beneden
als je dit soms leest
lieve, lieve Pa, ik mis je en hou heel veel van jou
ik hoop dat je nu bent waar je wil zijn,
bij Mama…..jou vrouw
met vreugde en zonder zielenpijn.
Liefs Gre
©Gre Hulspas
Deze keer een verhaal in dicht vorm, over twee oude mensen, wat mij diep aangegrepen heeft, uiteraard is de naam fictief….maar het verhaal wel
degelijk de akelige werkelijkheid hier in Nederland….Jammer genoeg komt dit veel te vaak voor!!
De oude man,
al heel lang met zijn Cobie getrouwd
nog altijd dat hij heel veel van haar houd,
nu loopt hij eenzaam door de straten
verdrietig in zichzelf te praten.
Zijn Cobie,
was de laatste tijd de oude niet meer
vergat alles, telkens weer,
kon niet meer voor zichzelf zorgen
dus hielp hij haar, elke morgen.
De huisarts,
bracht hun regelmatig een bezoek
ging zitten praten met hun in de zithoek,
tot hij op een keer zei, zo gaat dat niet
ze moet de verzorging in subiet.
In het verzorgingshuis,
zijn beide gaan kijken
of het hun wat zou lijken,
want verhuizen dat is nogal wat
hoe moet dat dan met de kat.
De directrice,
daarmee hadden zij een gesprek
deze zei, de kamers zijn mooi en in trek,
het is dringend, we nemen uw vrouw gelijk mee
en sorry, we hebben geen kamers voor twee.
De oude man,
schrok hevig en Cobie begon te snikken
hij riep, ho, ho dat hoeven wij toch niet te pikken,
ik hou echt, echt heel veel van haar
we kunnen echt niet buiten elkaar.
Maar meneer,
zegt die directrice, zo erg is dat toch niet
zij blijft dichtbij en… in uw gebied,
u mag haar elke dag bezoeken
sorry het is beleid, zo staat het in de boeken.
Verslagen,
kijkt de oude man haar aan
wenst haar in stilte naar de maan,
wetend dat hij geen keus meer zal krijgen
doet hij in stil, het zwijgen.
Zijn Cobie,
helemaal alleen in dat tehuis
hij verdrietig en eenzaam thuis
hij gaat nu elke dag lopend naar zijn lief
want de bus, die heeft een te hoog tarief.
Samen,
zitten ze dan een paar uurtjes hand in hand
beiden door wanhoop en verdriet overmand,
en beide in diepe geestelijk pijn
Met één wens, weer bij elkaar te kunnen zijn.
De oude man,
troost haar en strijkt door haar grijze haren
zegt, kom mijn lief ook dit zullen we samen klaren
ik hou heel, heel veel van jou
ook nu je hier zit, blijf je mijn allerliefste vrouw.
Dat nemen ze ons nooit af,
elke middag zal ik bij je zijn
dan maken we het samen een paar uurtjes fijn,
ja mijn lief, zo kom ik alle dagen weer
tot we samen gaan naar onze lieve Heer.
Dit is geen fixie,
of een verzonnen verhaal
Nee, helaas werkelijkheid …en een grof schandaal,
vele oude mensen, komen dit tegen
en dan is ouder worden ineens geen zegen.
Bezuinigen,
menigeen zal toch zeker beamen
dat de regering zich hier over, zou moet schamen,
een heel leven samen, zou toch moeten kunnen
dat is toch het minste wat we onze ouderen moeten gunnen.
Persoonlijk,
lever ik daar graag wat voor in
want uit elkaar halen, vind ik absoluut waanzin,
Ik heb dit gedicht dan ook gemaakt
omdat dit verhaal mij heel diep heeft geraakt.
Hopend,
dat vele mensen het zullen lezen
er wat veranderd en onze ouderen, dit niet meer hoeven vrezen,
ze een fijne oude dag samen kunnen beleven
samen, met heel veel liefde omgeven.
©Gre Hulspas